เมื่อถึงเวลาที่เรารักใครสักคนมาก ๆ
เราอาจจะรู้สึกได้ว่าโลกใบนี้มันแคบเหลือเกิน
เพราะมันก็จะวนเวียนอยู่แต่กับเขา
อะไรทุกอย่างก็จะมีแต่เขาไปหมด
จะคิดจะกังวลก็มีแต่เขาเรื่องเดียว
พอถึงเวลาที่ความรักไม่ได้หวานชื่นเหมือนเดิม
เราก็อาจจะอยากที่จะเดินไปจากที่ที่เคยอยู่
อยากเลิกกับเขาให้มันรู้แล้วรู้รอด
แต่ก็ไม่รู้ว่าหากไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วจะไปอยู่ตรงไหน
เพราะเท่าที่คบกันมาก็ไม่เคยไปไหน
ไม่เคยอยู่ห่างจากที่ตรงนั้นเลย
ในใจจึงมีแต่ความหวาดกลัว
และขลาดที่จะเป็นตัวของตัวเองอย่างรุนแรง
ความขลาดนี่เอง..ที่จะขังเราไว้ในห้องหับที่ทุกข์ทน
ที่ทำให้เราไม่กล้าหนีไปไหน คับแคบ ซ้ำซาก จำเจ
จนเราลืมไปเลยว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่
ไม่มีอะไรสายหรอกสำหรับการเริ่มต้น
ในการกลับมามองโลกในมุมมองใหม่
ไม่ยากเลยเพียงแค่ลองเปิดหน้าต่างออกกว้าง ๆ
สูดหายใจให้เต็มปอด มองสลับระหว่างที่ที่เราอยู่
กับถนนสายกว้าง และยาวไกลนอกหน้าต่าง
กับพื้นที่เล็กที่เท้าเราเหยียบยืนอยู่
ห้องแคบ ๆ ที่เราไม่เคยได้ไปไหน
ที่ขังเราไว้กับความทุกข์ใจมาเนิ่นนาน
ห้องที่ใครบางคนขังเราไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน
ด้วยคำว่ารักเพียงคำเดียว
แถมยังเป็นคำรักที่เสื่อมค่าไปตั้งนานแล้ว
หลับตาลงช้า ๆ .......
แล้วคิดภาพถนนที่ทอดยาวอยู่ข้างหน้าไว้ในใจ
ออกจากถนนใหญ่ตรงนี้
แล้วยังจะมีทางแยกอีกมากมายรอให้เราเลือกเดิน
มีอะไรร้อยพันสิ่งรอให้เราทำ มีบทเรียนมากมาย
รอให้เราได้เรียนรู้ เก็บเกี่ยวประสบการณ์
และทางแยกทุกทางก็ยังเต็มไปด้วย
ทางแยกอีกเรื่อย ๆ
จนไม่สามารถหาที่สิ้นสุดได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น